✍پایگاه خبری باور ما؛ باور کنید کسی به حرف هایمان گوش نمی دهد! این مردم تا امروز مرزدارانیِ امینِ برای این مملکت با کمترین امکانات رفاهی، بهداشتی، فرهنگی و اجتماعی زندگی را سپری کرده است۔
امروز فرصتی پیش آمد تا دردهای این مردم را به نگارش در آوریم۔
دهلران ۲۲۰ کیلومتر مرز مشترک با کشورِ عراق دارد اما فاقد بازارچه و گذرگاه مرزی است!
سامانه گرمسیری به دهلران نرسیدهِ قطع می شود و آن‌چه از شواهد پیداست اگر زمانی به دهلران برسد دشت های وسیع و تفیدیده آن کمترین بهره را از آن خواهد برد!
زمانی نه چندان دور با سوء استفاده از قدرت، ۲۴ هکتار از زمین های این شهر به ۲۴۲ نفر غیربومی واگذار که نتیجهِ آن سوء استفاده این شد که بسیاری جوانان دهلرانی امروز بی سر پناه هستند!
در زمانی نه چندان دور زمین های کشاورزی این شهرستان به جای این که به جوانان تحصیل کرده و مردم این سامان واگذار شود به غیربومیانی واگذار شده است که بسیاری از آنها حتی یک روز در این شهر گام ننهاده است!
در دهلران چشمه های آبگرمی وجود دارد که سالیان سال است گوگردِ آن موجب خسارات عمده ای به وسایل سرمایشی این مردم شده است و تابستان که می شود آه و ناله مردم این شهر سَر به فلک می کشد!
از اطراف و اکناف ایران کارگر غیربومی در شرکت های فعال نفتی منطقه استخدام می شود اما جوان دهلرانی همچنان چشم انتظار استخدام است!
بسیاری از جاده های دهلران از زمان شاه منحوس به این مردم به ارث رسیده است که نمونه بارز آن جاده دهلران _ اندیمشک و دهلران_مهران که محور دوم تردد زائران عتبات عالیات است و متاسفانه روزانه تلفات جانی می دهد!
با راه آهن جنوب کمتر از صد و سی کیلومتر فاصله داریم اما از راه آهن محرومیم!
اینجا با توجه به فقر امکانات بهداشتی و درمانی نمی توانیم برای مداوای بیمارانمان آن‌ها به بیمارستان های دزفول با فاصله ای کمتر از ۱۳۰ کیلومتر ببریم و محکوم به این هستیم که باید به بیمارستان های ایلام با فاصله ای بیش از دویست کیلومتر برویم!
ظرفیت و پتانسیل این شهرستان نه در حد یک شهرستان یا استان بلکه در حد و اندازه کشوری است که تا امروز مغفول مانده است که امید می رود در دولت انقلابیِ جهادیِ سیزدهم گام هایی در راستایِ عملیاتی کردن آنها برداشته شود۔