محمدباقر پورمند؛ لابلای انواع و اقسام بحرانهای جاری بنظر می‌رسد بحران آب، آب رفته است!
بنابر اعلام مسئولین، وضعیت فعلی سفره های زیر زمینی و ذخایر پشت سد در حالت هشدار است! مشکلی که سال‌هاست اعلام می‌شود ولی هیچ راه حلی برای مهار آن اعلام نمی‌شود. اینکه علائم حیاتی این وضعیت سال‌هاست در مرز هشدار قرار دارد هم همه می‌دانند هم همه می بینند. اما آنچه که مهم است نبود هیچ برنامه مدون و دراز مدتی‌ست برای جلوگیری از پیشرفت این وضعیت!
در پیدایش این وضعیت قطع الیقین هم مسئولین مقصرند هم شهروندان بی خیال!
مسئولینی که معلوم نیست بحران کم آبی اولویت چندم آنان است و اصلا ستاره دار است یا نه؟!
اما آنچه که به ما شهروندان مربوط می‌شود حاوی یک نکته مهم است و آن اینکه با توجه به سابقه مدیریت مسئولین نباید از آنان انتظار راه حل و گشایش خط لوله و افتتاح فاز به فاز پروژه های آبرسانی داشت.
اگر شهروندی به این امید صبحگاهان شیر آبش را رها می‌کند و آب را هدر می‌دهد نیک بداند که انتهای این داستان کویر است و لوله هایی تهی از آب!
اگر شهروندان در این خیال مانده اند که فردا روزی در قحطی آب مدیری مشک بدوش بدادشان می‌رسد زهی خیال باطل.
اگر قرار است کسی یا کسانی این بحران عمیق را مدیریت کند کسی نیست جز خود شهروندان!
شهروندی که خود باید قطرات حیاتش را با شیر آب مدیریت کند. شیر آبی که چرخشش در دستان ماست. دوش حمامی که باید عادت کند به اندازه در انتظار رهایی باشد و دستی که یاد بگیرد شیرآب را تا پیچ آخر باز نکند. کودکانی که باید بیاموزند آینده آبی نیست!
نباید به انتظار ابرهای نیامده پاییز ماند. نباید به آسمان چشم دوخت تا فصلی ببارد و سیلاب سرازیر شود‌ دوره سیل و سیلاب گذشته است. قحطی آب قطعی‌ست. دیگر نه راهی مانده نه چاهی.
اگر بخود نیاییم تشنگی نه بخودمان رحم می‌کند نه به کودکانمان!
آی مسئولین!!
ما دچار قحطی عاطفه شده ایم نگذارید دچار قحطی آب هم شویم!!!