در انقلاب مشروطه دو گانه ای از این تعارض- سنت و مدرنیسم- در عرصه ی سیاسی در چهره ی معارضه ی "مشروطه و مشروعه" بروز یافت. مشروطه که به عنوان راهکار توسعه و رهایی از چنبره ی استبداد دیرپا، پیشنهاد می شد بیشتر به معنای حکومت قانون مندِ مبتنی بر آراء مردم بود.